باور کنید که خوب هستید

آیا تا به حال به ارزش واقعی خود فکر کرده‏اید؟ چه اندازه به خود احترام می‏گذارید؟ در مواجهه با مشکلا‏ت چگونه بر خورد می کنید؟ با قدرت و قوت رفتار می کنید یا ضعف و انفعال رفتار می‏کنید؟ اصولاً با شکست چگونه روبرو می شوید؟ خود را مقصر می دانید و به سرزنش و ملامت خود می‏‏پردازید، یا شکست را به عنوان واقعیتی از زندگی می پذیرید؟ در مقایسه خود با دیگران چه حالتی به شما دست می دهد؟

خانواده، مدرسه، دوستان چه تصوری از شما دارند؟ شما را فردی موفق می دانند یا سست و بی اراده می‏دانند؟ حتماً می پرسید طرح این سوال ها، بیان‏گر چه موضوعی است؟ بله، درست حدس زدید، اعتماد به نفس مساله‏ای است که هر روز با آن مواجه هستیم و فردی که اعتماد به نفس دارد، خود را شایسته می داند و شایستگی، ویژگی عام شخصیت اوست، این نگرش مقطعی و زود گذر نیست.

احساس خود باوری، توانایی و دریافت واقع بینانه از خویش، جزو امتیازات شخص محسوب می‏شود ، از بروز حالت ناامیدی و یاس و همچنین داشتن تصور نادرستی از قابلیت ها جلوگیری می کند .

کسی که به خودش احترام بگذارد و نفس خویش را گرامی شمارد و خود را با تمام نقص ها و ضعف ها به حساب آورد ، به خود اعتماد داشته، گرفتار خود پنداره ی منفی نمی‏شود و هیچ گاه زندانی خیالات نمی‏شود ، اما شخصی که تصور نادرستی از خویش دارد و گرفتار پندارهای خیالی است، به گونه ای که در تحصیل، روابط اجتماعی، سیاسی، خانوادگی، اقتصادی و ... خود را بسیار مقبول و شایسته معرفی می کند و به دنبال شخصیتی کاذب و دروغین است، چون زمینه و توان رسیدن به این آرزوهای مطلوب برایش فراهم نیست، همواره یاس و ناامیدی را تجربه می کند و دچار افسردگی می شود.

عاقبت افرادی که چنین تصوری از خود دارند ، جز انزوا و محدود نمودن خویش، برای پوشش وضعیت دروغین یا فعالیت های ریاکارانه چه می تواند باشد؟ به تعبیر یکی از روان شناسان مشهور: «خود پنداره ی کاذب، همانند گنجی است که در وسط آن دینامیت کار گذاشته شده است و مایه تخریب و ویرانی خواهد شد.»

فردمتکی به نفس، چون شناخت درستی از خود دارد و نقاط ضعف و قوت خود را می داند، برای رفع نقص‏ها تلاش بیشتری می کند و هرگز احساس کوچکی و حقارت نخواهد کرد. پس از توضیح اجمالی پیرامون اعتماد به نفس، به بررسی راه های نیل به آن می پردازیم و ویژگی هایی را که اعتماد به نفس به ارمغان می آورد برمی شماریم:

استقلال عمل:

افراد برخوردار از اعتماد به نفس، در اعمال خویش مستقل عمل می کنند و از هرگونه وابستگی به دیگران دوری می جویند، آنها در انجام اعمال فردی و اجتماعی به توانایی های خویش تکیه می کنند و با توجه به استعدادهای خود، وارد میدان عمل می گردند، این بدان معنا نیست که فرد از مشارکت و مشاوره با دیگران سرباز می زند، بلکه در کنار هم فکری و مشارکت، استقلال خوش را حفظ کرده و زیر چتر دیگران زندگی نمی کند.

مسوولیت پذیری:

فرد دارای اعتماد به نفس، مسوولیت خود را با اطمینان کامل می پذیرد و از هرگونه ضعف و سستی دوری می جوید، او همچنان که سعی در ارائه نقش مثبت دارد ، تکالیف فردی ، خانوادگی و اجتماعی خود را به نحو مطلوب انجام می دهد.

پیشرفت گرا:

انسان مثبت گرا و دارای اعتماد به نفس، درصدد پیشرفت و افزایش قابلیت‏ها و توانایی‏های خویش است و برای رسیدن به جایگاه برتر، تلاش و کوشش می کند.

جدیت و سخت کوشی:

این امتیاز سبب ایجاد روحیه تلاش، پیگیری و مقاومت در انسان می شود و فرد را از بی ارادگی و سست عنصری نجات می دهد.

پذیرش ناکامی ها:

آگاهی از محدودیت ها و واقعیت های موجود می تواند تصویری واقع بینانه به انسان ارائه کند، اگرچه با شناخت توانایی ها می توان در کسب موفقیت روزافزون گام برداشت، اما قبول شکست و ناکامی به عنوان یک واقعیت در زندگی به کسب تجربه برای نیل به پیروزی کمک می کند.

موثر بودن:

توانایی تاثیرگذاری بر دیگران، معجزه اعتماد به نفس است. فرد دارای اعتماد به نفس، چون برای خود حرمت و عزت قائل است، از قله توانایی های خویش بالا رفته و با بروز استعدادهای عالی، دیگران را تحت تاثیر و زیر نفوذ خویش قرار می دهد.

به طور خلا صه، عوامل تاثیرگذار، در رشد اعتماد به نفس موارد زیر است:

ارتباط با خدا:

مهمترین روش در کسب اعتماد به نفس، ارتباط با خداوند است، اتکال به خداوند باعث بی نیازی و استقلا‏ل در شخصیت و عزت نفس فرد می شود، در واقع انسان در اعتماد به خدا از هر چیزی که رنگ تعلق و وابستگی به غیر خدا داشته باشد، آزاد می‏شود.

شناخت بهتر خویش:

شناخت استعدادها و قابلیت های خویش و درک ارزش های انسانی، در کسب اعتماد به نفس مفید است و انسان را از یاس و ناامیدی رهانیده و به فردی متکی به خویش و متعهد به خود تبدیل می‏نماید.

تکیه بر توانایی های خود:

برای کارهای خود ، ارزش قائل شود ، در کارهایی که انجام می دهد تمرکز داشته باشد ، بر توانایی‏های خود اصرار بورزد و تا می‏تواند با محدودیت های اجتناب‏ناپذیر زندگی کنار بیاید.

خطر پذیری:

با استفاده مطلوب از تجربیات جدید و نهراسیدن از شکست، روحیه خطرپذیری را در خود باور نماید.

خود ارزیابی:

فرد یاد بگیرد که این ارزیابی را به تنهایی انجام دهد و برای جلوگیری از ناراحتی خود به نقطه نظرهای دیگران توجه نکند، روی احساسات خود تمرکز نماید، این کارها باعث تقویت احساس خود برتری شده و اختیار فرد به دست دیگران نمی افتد.

ارزیابی مثبت از خود

فرد باید نسبت به خود مهربان باشد و شخصیت خویش را با دید مثبت ارزیابی نماید، خود را با صفات خوب تفسیر کند و به لیاقت و شایستگی خویش شک نورزد.