به گزارش پایگاه خبری ایرانیان موفق، در این دوره 6 ماهه از معلمان دوره‌های اول دبستان و یا افراد دوره دیده استفاده شده تا بچه‌ها در کنار زبان مادری خود به زبان فارسی نیز مسلط و برای مهرماه امسال، آماده ورود به دبستان شوند. وی با بیان اینکه تا پیش از این کلاس‌های آموزش زبان یک ساله برای کودکان دو زبانه در مناطق محروم و دور افتاده اجرا می شد، افزود: از ابتدای امسال با تمهیدات درنظر گرفته شده و برای جذب این دسته از کودکان، کلاس‌های فشرده به مورد اجرا گذاشته شد.
مدیرکل آموزش پیش دبستانی وزارت آموزش و پرورش با بیان اینکه این حرکت برای اولین بار در کشور اتفاق افتاده است، یادآور شد: دوره یک ساله به چند دلیل از جمله محدودیت منابع، نداشتن امکانات و دسترسی نداشتن بچه‌ها به مناطق آموزشی و همچنین نبود نیروی انسانی، با موفقیت همراه نبود و مجموعه عوامل باعث شد کودکان از این طرح استقبال نکنند.
وی هدف از اجرای این طرح را آماده شدن کودکان برای ورود به دوره دبستان و از طرف دیگر تسلط نسبی بر زبان فارسی به منظور آماده شدن برای یادگیری دوره های آموزشی برشمرد و گفت: این دوره را برای بچه های دو زبانه با توجه به تغییر نگاهی که در این دوره لحاظ شد، ایجاد کردیم و از سوی دیگر خرده فرهنگ ها به عنوان سرمایه ملی کشور قلمداد می شود و از همه مهم‌تر زبان مادری به عنوان بخشی از هویت کودکان محسوب شده و این موارد برای آموزش و پرورش محترم شمرده می شود.
به گفته مسئولان وزارت آموزش و پرورش در سال جدید تحصیلی (97 - 96) افزون بر یک میلیون و 450 هزار دانش آموز بدو ورود به دبستان، راهی کلاس های درس می شوند. جمعیت قابل توجهی در مناطق مختلف ایران به زبان ها و گویش‌های غیرفارسی سخن می گویند که شاخص ترین آنها ترکی، کردی، لری، گیلکی، مازنی، بلوچی و تاتی هستند.
فارسی به عنوان زبان رسمی کشور، زبان دوم این افراد محسوب می شود و انطباق زبانی برای آنها به ویژه در دوران کودکی، تا حدودی زمان‌بر و بعضا دشوار است. زبان اول که زبان تطبیق یا انطباق نامیده می شود در ابتدای دوران زندگی برای تطبیق با محیط فرهنگی هر فرد شکل می گیرد و افراد جهان اطراف خود را از دریچه زبان اول می شناسند و به طور طبیعی، بیان افکار و اندیشه ها و خلاقیت هایشان به زبان اول بسیار آسانتر است. در نظام آموزشی کشور ما، زبان آموزی کودکانی که زبان مادری شان غیر از زبان فارسی است، بعضا با مشکلاتی همراه می شود، چراکه دوران تطبیق این کودکان با دوران آموزش و یادگیری آنها یکسان نیست.
به این ترتیب، سیستم آموزشی ما کودکانی را تربیت می کند که سیستم فکری - تطبیقی آنها هنوز به طور کامل شکل نگرفته است و این کودکان هنوز توانایی بیان افکار و اندیشه های خود به زبان مادرشان را ندارند و مجبور به بیان آن به زبان فارسی هستند در حالیکه تکلم به زبان فارسی را هنوز یاد نگرفته اند.